مری همیشه جین می پوشد. اصلا” حوصله ی تیپ غیر اسپرت را ندارد. برای اِما چندان فرق نمی کند. مری، اِما، هری، راسل و جین همگی رنگ سفید را دوست دارند. حتی امیل هم اخیرا”…! جایی خوانده بودم هر آدم میانگین ۵ نفری است که در اطراف او هستند. حساب امیل از بقیه جداست البته! مری و امیل فقط سه ماه است که همدیگر را می شناسند، اما هر دو فکر می کنند در زندگی قبلی سالها با هم زندگی کرده اند. جین به هیچ عنوان حدس نمی زد مری عاشق امیل شود. هری و راسل همیشه به عینک پنسی امیل می خندند. امیل اینجا نیست. امیل هیچ جا نیست. میانه ای با ساعت ندارد و خواب وبیداری اش با تماس تلفنی مری تنظیم می شود. راسل فکر می کند مری باید حواس اش به امیل باشد که مبادا سرما بخورد؛ چون آنقدر لاغر و مردنی است که با یک سرماخوردگی از پا در می آید. اِما سرش به کار و زندگی خودش گرم است. همین ذهن مری را کمی سبک می کند. جین نمی داند برای جشنِ شکرگزاری باید امیل را دعوت کند یا نه. مری این عکس را برای امیل ایمیل می کند، چند دقیقه بعد.
در این چند دقیقه به عینک پنسی امیل، اینکه او را به جشن شکرگزاری دعوت کنند یا نه و اگر امیل سرما بخورد، برایش سوپ تره فرنگی درست کند یا پودینگ برنج، فکر می کند.
.jpg?w=600&h=491)
